Vrijdag ochtend om 04:30 opgestaan. Ik moest mijn tasje netjes inpakken, dochen en daarna uitchecken en het geld voor de afgelopen drie nachten betalen.

Toen ik uigechecked was had ik toch een beetje haast en heb flink doorgestapt richting Warschau Centraal. Ik kwam een half uur voor vertrek tijd aan op het station en vroeg de vrouw achter de balie op welk perron ik moest zijn. Ticket, ticket bleef ze zeggen, maar ik heb helemaal geen ticket nodig, ik wil naar het juiste perron. Na het zien van mijn interrail ticket verwees ze mij naar perron 3, daar zou mijn trein om 06:28 vertrekken. Toen ik nog een paar minuten had voor vertrek zag ik de vrouw van de balie de roltrappen naar mijn perron nemen. Je moet wisselen zij ze, je moet op een ander perron zijn. Ik was zo gelukkig met haar hulp, ik moest de roltrappen weer op, en weer naar beneden naar een ander perron, perron nummer 4.

Eenmaal daar aangekomen moest ik op zoek naar het juiste wagon, ze gaan namelijk niet allemaal dezelfde richting uit. Hier in de Oostblok landen gaat sowieso alles een beetje anders met de treinen, maar daar later meer over.

Ik zat gelukkig op tijd in de trein en zat in mijn coupe met 3 poolse mensen die eerst een beetje nors keken, later ontdooiden ze gelukkig en bleek dat ze ook hun mond hoeken konden bewegen.

Ik moest eruit op station Czechowice-Dziedzice. Ik had mijn moeder gebelt en zij heeft mij alle informatie per mail gestuurd die ik nodig had. Welke bus ik vanuit Czechowice-Dziedzice moest nemen naar Oswiecim en hoe ik van daar naar Auschwitz I en Birkenau moest komen.

Toen ik bij de informatie balie wilden vragen waar de bussen kwamen en waar ik mijn bus ticket kon kopen bleek de vrouw iniedergeval nergens van af te weten. Ook kon zij mij niet vertellen hoe ik die nacht naar Boedpest moest met de trein. Na heel veel vragen vertelde ze mij dat ik de volgende middag, rond 13:00 de trein pas kon nemen. Maar, zoals ik eerder op internet had gezien was dat niet het geval. Er liep een poolse man door het station en net toen ik wilde bellen met de NS in Nederland kwam hij naar me toe en vroeg in zeer goed engels voor de polen of ik hulp nodig had. Ik vertelde hem wat de situatie was en hij heeft mij uitstekend geholpen en met de vrouw achter de balie gesproken.

Ik moest een trein naar Oswiecim nemen en geen bus, de trein is voor mij (gratis) omdat ik natuurlijk mijn Interrail ticket heb. En ik altijd waar en wanneer ik ook ben de trein op kan springen, in heel Europa.

Het station was niet een station dat je deze naam kon geven, er was een hokje waar de mevrouw in zat en verder was dit een verlaten plaats waar je s avonds laat niet alleen moet rond lopen. De perrons kun je ook niet echt perrons noemen. Er zijn wat betonnen verhogingen gestort en die noemen ze perrons. Er zijn geen slagbomen en je kunt gewoon over het spoor lopen als je dat wilt, ook als er een trein aan komt.

Ik had mijn trein naar Oswiecim gevonden en kwam twee Portugeese meiden tegen die met zn tweeen aan het reizen waren. Zij gingen ook naar Auschwitz. Eenmaal in Oswiecim aangekomen na bijna een uur in een trein die niet harder kon dan 20kmh spulletjes bij elkaar gezocht, weer richting info balie gelopen, tas in en locker gestopt en toen vroegen de meiden of ik de dag met hun wilden doorbrengen. Ik zei, If you dont mind, I would like to join you.

Ik dacht eraan dat het te warm was om mijn laaryen aan te houden en zei: Please wait a second, Im gonna change mij shoes. Ik wilde mijn slippers aan doen, dat was een stuk comfortabeler. Maar, ik had 14Zloty betaald voor een kluis waar mijn backpack in zat. Zonder er bij na te denken opende ik de locker en wisselde mijn schoeisel. VER=+!'+%='Ü+%'=+ Ik moet nu dus opnieuwe 14Zloty betalen. maar dat ik echt TE GEK,... ik liep naar de vrouw achter de balie, vertelde mijn verhaal maar ze kon alleen haar handen in de lucht houden en heen en weer schudden met har hoofd. Maar geloof me, ze begreep mij donders goed, samen met haar collega moest ze er zelfs om lachen. Ik kon er minder op lachen want ik kon dubbel betalen voor die kluis. '+%)'%='%=+%Ó''+%(

Mar goed, we liepen de straat uit en moest ong. een km richting de kampen lopen. Onderweg van alles besproken en ik kwam er achter dat een van de meisjes Civil Engineering studeerd in Portugal. Handig dacht ik, misschien moeten wij in de toekomst samen werken. Dus we hebben gegevens uitgewisseld. We kwaen bij de kampen aan en hebben betaald voor een tour guide in het Engels en de twee kampen. Auschwitz I en Birkenau.

We kregen onze head phones en de tour kon beginnen. Wat ik hier allemaal heb gezien,....... het was weer een ontzettend heftige ervaring. maar het kamp Auschwitz verschilt veel van het kamp in Sachsenhausen bij Berlijn. Het lijkt namlijk een dorpje, en het is moeilijk voor te stellen dat deze verschrikkelijke dingen hier hebben plaats hebben gevonden en dat het pas een jaar of 66 geleden is dat dit eindigde.

We gingen (woon) blok 21 naar binnen. En hadden een ontzettend fijne en duidelijk sprekende guide. Het was heel indrukwekkend allemaal en onbegrijpelijk. Toen liepen we de trappen naar boven waar ze in de verschillende ruimten spullen hadden vanuit die tijd. Ik begreep het niet helemaal, want alles is toch vernietigd dacht ik. Niet dus, bij het binnen treden van de eerste kamer sprongen de tranen in mijn ogen, nu nog als ik eraan denk. Er was een hele grote ruimte waar ze al het haar dat afgeschoren is in die tijd bij mannen en vrouwen bewaard achter glas. Ze vertelde ons dat het haar binnen een jaar of 20 misschien is vergaan. Deze haren werden gebruikt voor de textiel industrie waar de gevangen in werkten. Er werden kleren en allerlei andere dingen van gemaakt. Kan iemand zich voorstellen dat je kleding of textielen draagt van mensen die op gruwelijke wijze zijn gemarteld en vermoord..... Het ging maar door en door, er waren ruimten met kleine kinder schoentjes, met de ECHTE koffers, been protheses, noem maar op. Dit is zo verschrikkelijk heftig en emotioneel, het is namelijk pas 66 jaar oud, en als deze gemartelde en vermoorde mensen hebben gedragen of nodig gehad..

Er was ook een ruimte met blikken, dat kon ik niet zo nel plaatsen. maar het blijkt, dat in deze blikken het gif zat waarmee de mensen zijn vermoord. Het werd via ambulance busjes vervoerd zodat het niet zou opvallen. Wanneer de mensen onder de douche stonden werd er via openingen in het plafond-dak dit korrel gif naar binnen gegoten. Door de temperatuur van de mesen verdamte dit korrel materiaal en werd het dus GAS. Ga waarmee miljoenen mensen zij omgebracht. Ik ben van menig dat iedereen een kamp moet hebben gezien, je bewust zijn van de gruwelijke dingen die er zijn gebeurd, en helaas vandaag de dag nog steeds gebeuren maar niet op deze schaal. Zoals mijn moeder schreef in haar reactie, weet dat de mensen die dit hebben gedaan, even waren vergeten dat zij mens waren.

Maar, het kan nog erger, vrouwen mochten namelijk niet zwanger worden en bevallen in de kampen, en zeker niet waneer het een Joodse baby was. het kwam voor dat de vrouwen het konden verbergen en uiteindelijk toch geboorte moesten geven aan hun nieuw wondertje.

De bewaking dacht hier anders over. Voor degene die dit niet aan kunnen, niet verder lezen.

Wanneer werd ontdekt dat er een baby in het kamp was en inmiddels was geboren werden deze baby op de vuilnis hoop gegooit, dood geslagen tegen de muur of gevoerd aan de honden. Ik heb hier gewoon geen woorden voor, en de tranen staan in mijn oogen. Ik ontmoette een koppel, een man en vrouw die samen met hun kinderen en kleinkind ook de kampen wilden zien. Beide ouders, de vader van de vrouw en de moeder van de man hebben in Birkenau vastgezeten en hebben de oorlog overleeft. De man is 4 jaar geleden overleden en de moeder 9 jaar geleden. Heel heftig en heel emotioneel, het is een joodse familie en ze komen uit Israel. Het was een fijn maar emotioneel gesprek. Na afloop van de guide tour heb ik ze veel succes en sterkte gewenst en meegegeven dat ik hoop dat ze een paar mooie dagen van hun vakantie kunnen maken.

Samen met de Portugeese meiden ben ik terug naar het station gegaan. Een van de meiden Teresa was helemaal geschocked, voor mij en het andere meisje Rita was het anders omdat wij beiden al in Sachsenhausen zijn geweest.

Op het station aangekomen hebben we een heerlijke pizza gegeten, mijn eerste eten van die dag, en het smaakte verrukkelijk. We hadden ong. 5uur de tijd voor onze (mijn) trein naar Boedapest zou vertrekken. Zij moesten op dezelfde trein, maar in een ander gedeelte. Zj gaan naar een plaats in Slowakije.

Op het terras bij de pizza bar hebben we nog heel leuk gepraat over van alles, maar ook de emotionele dingen van Auchwitz besproken omdat dit een behoorlijke indruk achterlaat. Als ik voor mezelf mag spreken, zelf na het zien van alle film en de stukken vanuit de geschiedenis boeken te hebben gelezen, na het bezoeken van de kampen blijft dit heel onwerkelijk.

Na een paar uur kwam er een duits reis koppel op het terras bij zitten en ik heb ze bij het gesprek betrokken omdat ik natuurlijk ook een paar woorden Duits spreek. Weer een uurtje later kwam er een nederlands koppel bij ons zitten die ik eerder in het kamp al had gezien en aangesproken. We waren met zn 7enen en iedereen vond het toch heel apart, maar heel knap dat ik helemaal alleen aan het reizen was. We hebben een ontzettend leuke avond gehad en even met wat vrolijke dingen onze dag kunnen afsluiten. Als ik alleen was geweest had ik waarschijnlijk te lang met deze gevoelens rond gelopen.

We moesten alleemaal de trein van 23:30 naar Boedapest hebben en de wagons zouden zich splitsen. Sommige gingen naar Praag, Vienna, Bratislava en ik naar Boedapest. We stonden mooi op tijd op het juiste perron omdat de pizza bar eerder stopte en wij nergens anders konden zitten. Naast de kampen is er namelijk NIETS in Auschwitz. We stapten op verschillende wagons en ik heb moeten rennen voor mijn leven. De man zei dat ik de allerlaatste wagon moest hebben maar dat was voor mijn gevoel bijna 5min rennen en dat met die rugzak, killing kan ik je zeggen en mijn benenen wilde niet meer na 3x 8 uur wandelen.

Eenmaal bij de laatste wagon aangekomen was er geen deur, er hingen allemaal jongens uit de ramen van de trein die ontzetten moesten lachen,... maar zo leuk vond ik het niet, ik was buiten adem. Toen ik de wagon in wilde zei de conducteur: Heb je een reservering, ik zei nee, maar wel een interrail ticket. Toen moest ik weer naar een andere wagon, de vrouw achter de balie had die ochtend namelijk gezegd dat reserveren niet nodig was.

Toen ik eenmaal in de trein stond was er weer een compleet nieuwe ervaring voor mij. In een bekende club of discotheek is het weleens zo druk dat je mannetje aan mannetje staat, nou, dit was erger en ik was helemaal bepakt. iedereen hing uit het raam, het was blood heet, iedereen dronk bier. Kortom, het was een party wagon. Toen ik een conducteur zag vroeg ik voor de zekerheid of ik wel goed zat. Hij begreep er helemaal niets van, weer hielp een andere pool mij in ongelovelijk gebrekkig engels, maar heel goed voor hun doen. Ik moest er af, en dan een uur wachten op een ander station en dan later die nacht een andere trein pakken die vanuit Warschau via Krakow reed. Nee nee nee nee dacht ik. Ik heb een rechtstreekse trein en ik kan blijven zitten tot morgen ochten half 8.

Niet dus, ik moest om 01:00 van de trein af en stopte in Bohumin, geen idee waar dat ligt. Daar moest ik wachten tot de trein om 02:10 zou vertrekken naar Boedapest. Niemand spreekt engels en iedereen tilt zn handen op en begint met het hoofd te schudden,... HELP

Na wat rond te hebben gelopen heb ik mijn perron gevonden en kon ik in de trein stappen die zou vertrekken om 02.10. Of niet dus,... ik heb tot half 4 die nacht in de trein zitten wachten samen met een paar andere leuke reizigers, ontzettend veel verhalen uitgewisselt en gelachen,.. maar de trein wilden niet vertrekken. Om half 4 is het de machinist eindelijk gelukt, we hoorden gezoem en vroeg ons af of dit zijn wekker was waar hij door heen had geslapen. We gingen en eindelijk kon ik mijn ogen sluiten terwijl ik al vanaf 04:30 wakker was.

Deze middag, zaterdag 6 augustus ben ik aangekomen op het station in Boedapest. En heel groooot station en vol met reizigers en party mensen omdat iedereen naar het Siged festival gaat. Dat is op een eiland tussen Boeda en Pest, dit zijn namelijk twee aparte delen.

Bij de tourist information gevraagd naar de weg richting het Hostel, Manderin Hostel. Oooh zei de man, dit kun je makkelijk lopen, deze straat uit en dan linksaf, dan ben je er zo. De grapjas,... met al mijn bepakking heb ik 3kwartier moeten lopen. en ik vroeg nog,.. kan ik een bus of metro pakken,... nee nee, je kunt makkelijk lopen het is een hele mooie route. Die mening kan ik helaas niet met de meneer delen. 3kwartier is best lang met je backpack en de straten waren groot en druk, niet echt mooi.

Maar goed, het Manderin Hostel maakt het helemaal goed. Ze hebben een hele grote woonkamer me keuken, nette bedden (schoon) en een redelijke douche. Van die douche ga ik nu gebruik maken en ik zal de fotos na het douchen online proberen te zetten.

Ik hoop dat jullie van mijn verhaal hebben genoten.

Liefs vanuit Boedapest Hongarije. kusjes